En son ne zaman yazabildiğime baktım. 2 yıl geçmiş, nasıl oldu, nereye savruldum, nerdeydim, bilmiyorum. Çok şey oldu. Çok şey yaşandı. Gözümü kapattım ve bu kadar zaman geçti. Zamanla uyumlanmak çok önemli, yoksa olduğun yerden bir anda uzağa ışınlanabiliyorsun. Bir anda pandemi başladı, o kadar ani başladı ki. Sanki bir film ekranı içine geçtik, olabildiğince korktuk, kaygılar saplandı yüreğimize, dezenfektanlarla yıkadık kendimizi, yakınlarımız için endişelendik ve onları kaybettik. Gün halen çok güzel ama kalplerimiz çok yorgun. Bunları yazabilmek için aklıma getirdiğimde bile zorlanıyorum. Ne zordu, ne zor hala, kaygı bir kez başladı mı o kadar çok güçleniyor ki. Yerine neşe ve umut gelmeli. Çünkü herşey bir kez...
